با نام خودش
می خواهم از تو بنویسم.
از خودم
و یا ازخودش
دارم سطر های خالی را پر میکنم شاید برای اینکه حرفی ندارم بدون تو دیگر زندگی بدون تو برایم سخت شد نمی دانم بدون تو من ناتوان شده ام یا طاغتم طاق شده فقط طاغت کم شده سخت مه می خوام با خودم تنها باشم همین
هر روز که جلو تر می رم بیشتر با حقیقت تلخ زندگی اشنا می شم
حقیقتی که تا بچه ایم نمی فهمیم وان این است که تنهاییم
اری ما تنهاییم اصلا مایی وجود ندارد من تنهایم تو تنهایی. 1 هی در اینستا می گفت که کسی همنشین تنهایی یک مرد نیست ولی من نمی فهمیدم فکر می کردزندگی او سخت است یادم هست که 2 می گفت که 1 درتابستان کار می کرده و یادم هست روزی که در مدرسه تشنج کرد اینها را به یاد می اوردم و خودم را فرام.ش می کردم
شاید او فقیر باشد و همین باعث شود دردهایش جان گداز شود ولی حقیفت چیز دیگری است حقیقت این است که پول فقط دردهای ما را ساکت می کند مثل دارو ها همین درد های ما سنگین اند اما غفلت می کنیم با پول با تفریح با تحصیل با خانواده بادوستان همین ولی در واقعیت من و تو تنهاییم تنهای تنها
قدیم تر ها فگر می کردم که دوستانی خواهم دارم یا خواهم داشت که خوب اند اما الان....
یا فکر می کردم که دسته 4 اینها ادم های خوبی اند اما...
نمی دانم شاید هم باشند چون من که با انها نبوده اموشاید بهتر باشد بگویم که من با انها دوست نیستم پس انها برای من ارزشی نمی گذارند و من انتظار بیخود دارم اری این بهتر است
در بین همسالان چه؟ عده ای حال به هم رن هستند بی خیال
کلا باز هم در نهایت همان جای همیشگی
مشکل اصلی خودم هستم.
نه کسی دیگر
این غرور لعنتی.......
چرا کسی مثل من پیدا نمی شود؟
احساس تنهایی به احساس مشکل شخصیتی تبدیل شد.
بسه دیگه
